Σκοτεινιασμένος και άυλος ήρθα να πω δυο λέξεις,
για κάποιο πόνο ανίκητο που δεν μπορείς ν’ αντέξεις,
είπες πως είναι ο ίλιγγος που σε τραβάει να πέσεις,
και της ζωής μου η ένταση σου φέρνει πανικό,
μα εγώ ήμουν σ’ άσχημη εποχή κι αψήφησα τις λέξεις,
της ερημιάς μου έψαχνα να βρω το μυστικό.
Σκοτεινιασμένος και άυλος, τα λάθη όλα δικά μου,
δεν πίστεψα πως θα `φευγες τόσο εύκολα μακριά μου,
είπες πως είναι ο ίλιγγος που σε τραβάει να πέσεις,
μα αν αγαπούσες, θα `βρισκες δύναμη να σταθείς,
ίσως, λοιπόν, καλά έκανα που αψήφησα τις λέξεις,
νιώθοντας πως δεν ταίριαζες μαζί μου να δεθείς.
Σκοτεινιασμένος και άυλος, τ’ ατέλειωτό μου πάθος,
όταν δε βρίσκει αποδοχή κάπου υπάρχει λάθος,
είπες πως είναι ο ίλιγγος που σε τραβάει να πέσεις,
και λόγια αγάπης ζήταγες μέσα σε πανικό,
μα η αγάπη, κούκλα μου, δε δίνει πάντα ανέσεις,
χτυπάει τη μετριότητα, καίει το σκηνικό.