Όταν κάποια μέρα θα βλέπω καθαρά
δεν θα’ χω πλέον στόμα να μιλήσω
και όλα αυτά τα λόγια τ’ ανούσια , τα λειψά
δε θα’ ναι τρόπος να τα πάρω πίσω.
Ντρέπομαι κι όμως
πάλι μπροστά σας θα σταθώ
απάνω στο σκοινί του ακροβάτη
κι είν’ η ντροπή μου στον ώμο
μαύρο κοράκι μοχθηρό
που μου τσιμπάει λαίμαργα την πλάτη.
Όταν κάποια μέρα θα βλέπω καθαρά
το ξέρω, η ντροπή θα μ’ απομείνει
στα μούτρα να μου τρίψει αυτά που έχω πει
κι αυτά που έχω κάνει να ξεπλύνει.
Ντρέπομαι κι όμως
πάλι μπροστά σας θα σταθώ
απάνω στο σκοινί του ακροβάτη
κι είν’ η ντροπή μου στον ώμο
μαύρο κοράκι μοχθηρό
που μου τσιμπάει λαίμαργα την πλάτη.
Ντρέπομαι κι όμως
πάλι μπροστά σας θα σταθώ
να κόβω το σκοινί του ακροβάτη
κι είν’ η ντροπή μου στον ώμο
μαύρο κοράκι μοχθηρό
που μου τσιμπάει με χαρά την πλάτη.