Κι εκείνος θα ψάχνει ακόμα το νόημα
σε μια εξάτμιση και τέσσερις ζάντες
γεμάτος ως πάνω και άδειος στο βάθος του
για όσα αγαπάνε οι άντρες
Κι εκείνη θα κλαίει κοιτώντας το σήριαλ
θα βάζει στα νύχια της γκλίτερ διαμάντια
στο τεύχος του μήνα στο τεστ θηλυκότητας
την έβγαλε "σέξι" όπως πάντα
Κι εκείνος μπροστά στην οθόνη του
νικάει τον Μπιλ Γκέιτς σε μια παρτίδα ακόμα
κρατάει σφιχτά το τιμόνι του
σφιχτά όπως κρατούσε
το χέρι της πριν χρόνια
Κι εκείνη στο μαύρο μεγάλο γραφείο της
θα δίνει εντολές, θα διατάζει, θα ορίζει
θα κρύβει όλες τις αδυναμίες της
με ένα ταγέρ μία σκιά και μολύβι
Κι εκείνος μπορεί να μη σπούδασε τίποτα
να νιώθει ενοχές για τα πάντα και τύψεις
μα όταν ανοίξεις, όταν ανοίξεις
την καρδιά του θα βρεις
Εκείνη μπροστά στον καθρέφτη της
το αβέβαιο βλέμμα της, τα ανύπαρκτα χείλια της
αυτά που τονίζει με κόκκινο
μα κάποτε στο στόμα του
σημάδι αφήνανε βανίλια
Κι εκείνος θα βρίσκει στον δρόμο μια μπάλα
κι εκείνη θα βρίσκει ένα άσπρο λάστιχο
κι εκείνη θα κάνει στο πάρκο τραμπάλα
κι εκείνος σκαρώνει το πρώτο τετράστιχο
κι εκείνη θα λέει πως πέρασε ο χρόνος
κι εκείνος θυμάται την άδεια πλατεία
φιλιά στο παγκάκι μετά μεγαλώσανε
κι αλλάξανε πόλεις κι αλλάξανε πορεία
Κι εκείνος θα βρίσκει την πρώτη αγάπη του
μετά από χρόνια σε μια ιστοσελίδα
κι εκείνη θα βρίσκει μια φωτογραφία του
μες στο λεύκωμά της στην πρώτη σελίδα
Κι εκείνος τολμά να στείλει ένα μήνυμα
κι εκείνη διστάζει να του απαντήσει
κι εκείνος προτείνει την ίδια πλατεία
στο ίδιο σημείο ο ήλιος πριν δύσει
Εκείνος άπλωσε τα χέρια κι έσπρωξε απαλά
τα μαλλιά της πίσω απ’ τα αυτιά
ώστε να φαίνονται ξεκάθαρα τα φωτεινά της μάτια
κι ήρθαν στο νου της τα κομμάτια
που τραγουδούσε στην κιθάρα του
τις Κυριακές τα απογεύματα
κι όλα τα πνεύματα
που χρόνια περπατούσαν στην πλατεία
στροβιλιζόντουσαν στη δίνη που κατέληγε στο στήθος της
κι από το ύφος της προδόθηκε η ελπίδα
θα ορκιζόμουν πως τους είδα να πετούν
μισό μέτρο πάνω απ’ τη γη
τα σώματά τους συμπαγή
μα όταν τα χείλη τους ενώθηκαν οι δυο τους γίναν ένα
κι ήταν τα μάτια του κλειστά κι ήταν τα χέρια της δεμένα
κι ήταν ο χρόνος κολλημένος ίδια σκηνή εδώ και αιώνες
γιατί ποτέ τους δεν υπάκουσαν σε νόμους και κανόνες
τώρα πετούσαν αγκαλιά μέχρι τα σύννεφα
σ’ ένα ταξίδι που για χρόνια αναβάλλω
εκείνος έγινε αέρας
εκείνη έγινε σκόνη
και από τότε ακολουθεί ο ένας τον άλλον
Κι εκείνος ήμουν εγώ
Κι εκείνη ήσουν εσύ
ποτέ μου δεν ήμουν ολόκληρος
και πάντα ήσουν μισή
Κι εκείνος έγινε αέρας
Κι εκείνη έγινε σκόνη
εκεί είναι που η ζωή τους αρχίζει
εκεί είναι που ποτέ δεν τελειώνει, ποτέ δεν τελειώνει