Στίχοι γραμμένοι σε χαρτιά
με συναισθήματα όνειρα και κομμάτια απ’ τη καρδιά.
Λούπες, νότες, beat και μουσικές
να κάνουν τις σκέψεις μας να μοιάζουν ζωντανές.
Δυο δίσκοι στα πικάπ με τις βελόνες φλερτάρουν,
μυαλά και στόματα έτοιμα να ραπάρουν,
ξεκινάμε ξανά, τα μικρόφωνα στα χέρια
ανάμεσα στη γη και τα αστέρια...
Είμαστε πλέον στον 21ο αιώνα,
και τα στόματα παντού ραμμένα με βελόνα
φιμωμένα. Χέρια, χέρια σφιχτά δεμένα.
Τα μυαλά σας κάπου μοιάζουν πεθαμένα.
Κι ενώ κλείσατε τα μάτια σας, το άπειρο ατενίζουν
σαν την ύπαρξή σας, που στο κελί τη φυλακίζουν.
Δεν έχετε ελπίδα. Χάσατε τη φαντασία
και ανέχεστε τη κάθε εξουσία.
Απομόνωση, φόβος κι εσείς άπραγοι.
Δικαιώνετε όσους λένε ότι η ζωή σας είναι άχρηστη.
Παιδιά ξεριζωμένα, παιδιά μεγαλωμένα
που τέθηκαν στη βία με όνειρα σπασμένα
σ’ ένα σύστημα, που δεν μπορείς να βγάλεις μιλιά
και μέρα με τη μέρα σου φιμώνει τη καρδιά
μα εμείς κρατάμε ακόμα ζωντανή τη φλόγα απ’ τη φωτιά,
ανάσα ζωής μέσα στα σωθικά
πριν χάος να γίνει ο κόσμος αυτός.
Κάπου βαθιά μας φέγγει ακόμα ένα φως
για κάθε παιδί που κοιτά τον ουρανό.
Χρωστάτε σ’ όλους, τ’ όνειρο να μείνει ζωντανό.
Ανάμεσα σε μίσος και αγάπη.
Ανάμεσα στα σωστά και τα λάθη.
Ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ.
Ανάμεσα έχθρα και συγγνώμη.
Ανάμεσα σε πόνο και ελπίδα.
Ανάμεσα στο φόβο και την έμπνευσή μας.
Ανάμεσα σ’ ειρήνη κι ακονισμένα μαχαίρια.
Ανάμεσα στη γη και τα αστέρια,
ανάμεσα σε δύο όψεις η ουσία είναι μία..
και υπακοή καμία!