Του Αδόλφου τα εγγόνια, η σαβούρα του ντουνιά,
κάνουνε πως δε θυμούνται του παππού τους τον νταλκά.
Του ’45 Απρίλης κι ο Αδόλφος με λυγμό:
«Ρε τι μου `κανε ο Στάλιν με τον Κόκκινο Στρατό,
το σφυρί έχω στο κεφάλι, το δρεπάνι στο λαιμό».
«Τσάμπα οι αστοί με σπρώχναν, να τους σβήσω τον καημό
και μπελάδες θα `χουν πάλι, με το Γεωργιανό».
Κι όλο έσκουζε ο Αδόλφος, μες στου Απρίλη τις φωτιές:
«Μες στο Βερολίνο μπαίνουν, μπαίνουν οι κομμουνιστές
και οι άριοι λακίζουν, αντιλόπες παρδαλές. Ωχ, Εύα μου».
Του Αδόλφου τα εγγόνια, τούτη η βρώμα του καιρού,
κάνουνε πως δε θυμούνται ποιοι του δείξαν του παππού.
Κι οι αστοί που εξουσιάζουν και τη βρώμα συντηρούν,
για την κόκκινη σημαία πα’ στο Ράιχσταγκ δε μιλούν
και ας δάγκωνε ο Αδόλφος το μουστάκι το κοντό
κι ας του φώναζε ο Γκαίρινγκ, «πα’ να φύγουμε από δω»
και ας έσκουζε ο φύρερ απ’ της Μπράουν την ποδιά:
«Ε ρε φάπα που θα πέσει απ’ του Ζούκοφ τα παιδιά».
Του Αδόλφου τα εγγόνια, η σαπίλα του ντουνιά,
ξαναμπήκαν στη μαρκίζα στων αστών τον τσαμπουκά.
Η εξουσία των λεφτάδων, δίχως τα φτιασίδια της,
πότε χίτης κι ασφαλίτης, πότε ταγματασφαλίτης,
πότε γερμανοτσολιάς, χρυσαυγίτης φωνακλάς.
Μα το δείχνει η ιστορία, σαν θελήσει ο λαός
και το φίδι το τσακίζει κι όσους κλώσησαν τ’ αυγό.
Κι όλο έσκουζε ο Αδόλφος και οι άριοι λαγοί
που τους κλείσανε το σπίτι του Βλαδίμηρου οι γιοι.
Και ξανά θα τους το κλείσουν κι ας λυσσάνε οι αστοί.