1. Bölüm:
Birer birer kestim bütün umutları. Ellerimde kan yok. Sadece sessizlik. Biraz düşün payı ve de bir fincanlık kahve… Çünkü artık
İstemiyorum ben hiçbir şeyi unutmayı.
Huzur olmasa da olur bak.
Günlerim bir tas şimdi, uykusuzluk çeşme ve de bundan olsa gerek gözler uykusuzluk dolu.
Neden diye sormaman beni sevmemezlik olur.
Seni görmeyeceğim rüyaları uykusuz bıraktım. Şimdi daha mutlu içim, dışım biraz farklı. Aslında bir anlık sinir, hayatımda ilk
Kez her zamankinden ilk kez haklı.
Ve de 'söylemiştim başında” diyorsun ya 'geri dönmekle ayakların aşınmaz”. Söyle bana sen ne işe yararsın kadın? Nerde
Güneş varsa oraya gölge olmak dışında.
Nakarat :
Seviyor gibi bakıyor o gözler, baktıkça kalbime konuyor
Sonu yok gibi tutuyorum ellerini ama anlamıyon!
Duracak gibi atıyor şu kalbim, attıkça umutlara dalıyor.
Sonu yok gibi tutuyorum ellerini ama anlamıyon!
Nakarat :
Seviyor gibi bakıyor o gözler, baktıkça kalbime konuyor
Sonu yok gibi tutuyorum ellerini ama anlamıyon!
Duracak gibi atıyor şu kalbim, attıkça umutlara dalıyor.
Sonu yok gibi tutuyorum ellerini ama anlamıyon!
2. Bölüm:
Gece varsa orda güneş çıkmaz. Sorun şu ki bunu bile bile yine senden medet ummam.
Manevi tuzakla dolu etraf. Benim istediğim son şey burda hedef olmak.
Ve de zorlaşıyor nefes almak.
Aşk bazen yenilmektir uzatmada.
Sessiz bir lodos gibi burdan gitmek istiyorum. Hem de çok uzaklara.
Gelecekten korkmuyorum çünkü geçmişimi kaybettim.
Ölüm az önce hayatını kaybetti.
Bu yüzyılda sevgisizlik ihtilali = senin şuan burda olma ihtimalin.
Adın belki alışkanlık oldu ama sesin ibadet gibiydi. Günün beş vakti düşledim seni.
Ve de gözlerini kaçırdığını görünce, düşünmeden sana zekât verdim kendimi.
Nakarat :
Seviyor gibi o bakıyor gözler, baktıkça kalbime konuyor
Sonu yok gibi tutuyorum ellerini ama anlamıyon!
Duracak gibi atıyor şu kalbim, attıkça umutlara dalıyor.
Sonu yok gibi tutuyorum ellerini ama anlamıyon!