Τι κρίμα που τον πόλεμο τον χάσαμε
μαζί κι ας αγαπιόμασταν, ξεχάσαμε
Τι κρίμα που δεν είδαμε σαν ξένοι
πως ό,τι μας χωρίζει αυτό μας δένει
Και παίζεται η ζωή στα περιθώρια
ευθεία η γραμμή κι εγώ στα όρια
Τα όρια που έβαλες να πιάσω
κι εγώ στο τέλος θα τα ξεπεράσω
Μα κοίτα με δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος
κλειδώνω δεν ανοίγω σε κανέναν
και γίνομαι απλά ο άλλος άνθρωπος
κι ας σκότωσα εμένα κι όχι εσένα
Τα ρούχα η κάθε σκέψη όλα τα πέταξε
το πάτωμα καθρέφτης που δεν έσπασε
κοιτάω το πρόσωπό μου και σε βλέπω
ανοίγω και το τελευταίο πακέτο
Ανάβω ένα τσιγάρο κι ας μη κάπνιζα
και έτσι νιώθω πως επαναστάτησα
στα χρόνια που σε είχα εδώ κοντά μου
θηλιά που’χα περάσει στην καρδιά μου
Dieser text wurde 321 mal gelesen.