Να ’χα δυο μάτια από ατσάλι
και το κουράγιο προσκεφάλι
κι αντί για αίμα μες στις φλέβες μου νερό.
Να ’μουνα, Θε μου, απ’ άλλη ράτσα,
να ’χα το γέλιο απλή γριμάτσα
και μια καρδιά ξεπουλημένη από καιρό.
Να ’χα κορμί από γρανίτη καμωμένο
να μην πονάω, να μη γερνάω,
να μην πεθαίνω.
Να ’ταν η αγάπη, αχ, μια συνήθεια
να την ξερίζωνα από τα στήθια,
να μη ματώνω όταν ακούω "σ’ αγαπώ".
Να ζούσα μόνο τα μεσημέρια,
δεν τα αντέχω τα νυχτέρια.
Όταν βραδιάζει η μοναξιά, πού να κρυφτώ;
Να ’χα κορμί από γρανίτη καμωμένο
να μην πονάω, να μη γερνάω,
να μην πεθαίνω.