Βροχή είναι η ελπίδα μου την καταπίνει η γη
στο γκρίζο ρείθρο σιωπηλά σέρνεται εκει χάμω
μοιάζουνε τραύματα πολλά σε ανοιχτή πληγή
τα λίγα μου ιδανικά σκόρπια πάνω στην άμμο
Είναι ο χρόνος τόσο αμείλικτα σκληρός
μοιάζει ψυχρός εκτελεστής, είναι ένας μπερμπάντης
κι εγώ επαίτης της ζωής, έτσι κι αλλιώς
της κάθε νύχτας και της μέρας σχοινοβάτης
Θα `θελα να `μουν μία χρυσή κλωστή , μια χρυσή κλωστή
σ’ αυτό τον μαύρο ουρανό μια ηλιαχτίδα
κρυφά να κένταγα μεταξωτό χαλί
μπροστά στα πόδια σου να το `στρωνα πατρίδα
Μα είμαι μόνο ένας άνθρωπος απλός
μία ψυχή που ψάχνει τ’ όνειρο ακόμα
παραπατάω στα σκοτάδια διαρκώς
πατάω λασπόνερα και πέφτω μες το χώμα.