Στου κορμιού το κελί η ψυχή μου φοβάται
και τα πάντα θυμάται, αμφιβάλλει, λυπάται.
Την καρδιά μου πολλοί μου την ‘κλεψαν και πάει
και μου λέει όταν χτυπάει «η αγάπη πονάει».
Θεέ μου άντεχα πολλά, μα είμαι άνθρωπος απλά…
Είμαι εγώ παιδί της ελπίδας
και του φόβου, στο ‘χω πει
κι αν τα πιω έχω κοπεί.
Είμαι εγώ παιδί του θανάτου
και του έρωτα μαζί
δυο ζωές, μια φωνή.
Μ’ αγαπάς λες κι εσύ μα συχνά με πληγώνεις
με φιλιά με φιμώνεις και μετά με σκοτώνεις.
Θεέ μου άντεχα πολλά, μα είμαι άνθρωπος απλά…
Είμαι εγώ παιδί της ελπίδας
και του φόβου, στο ‘χω πει
κι αν τα πιω έχω κοπεί.
Είμαι εγώ παιδί του θανάτου
και του έρωτα μαζί
δυο ζωές, μια φωνή.