Πάλι θα πιω τη μοναξιά
και μες στη τρέλα του βοριά
θα βγω να περπατήσω.
Κάθε σταγόνα απ’ τη βροχή
κάνει στο σώμα μου πληγή
ποιος να μου το ‘λεγε εγώ
πως θα λυγίσω.
Και να ‘σουν το ξημέρωμα κοντά μου
να βγω απ’ της μοναξιάς το σκηνικό,
τον έρωτα να πιούμε στάλα στάλα
κι εγώ να σου φωνάζω σ’ αγαπώ,
στο σώμα σου να μπω να λυτρωθώ.
Μ’ ένα φεγγάρι σκοτεινό
και γύρω χίλια σ’ αγαπώ
εσένα να ζητάνε.
Νιώθω το σώμα μου κενό
χωρίς εσένα π‘ αγαπώ
γίναν οι νύχτες μου φωτιές,
φωτιές που με πονάνε.
Και να ‘σουν το ξημέρωμα κοντά μου
να βγω απ’ της μοναξιάς το σκηνικό,
τον έρωτα να πιούμε στάλα στάλα
κι εγώ να σου φωνάζω σ’ αγαπώ,
στο σώμα σου να μπω να λυτρωθώ.