Βγαίνεις Σταδίου, τρέχεις σφαίρα προς το Σύνταγμα
και κόβω φλέβες στο γαλάζιο σου το κοίταγμα.
Ρίχνεις τραγούδια και φωνές σαν το παλιόπαιδο
που του απομένει μια στροφή πριν το στρατόπεδο.
Πώς να γινότανε η νύχτα να μεγάλωνε
και μέχρι τ’ άπειρο κρυμμένους να μας είχε
και να χωρούσε μόνο εμάς, κανέναν άλλονε;
Θεέ μου, τι έρωτας και τούτος που μας βρήκε!
Σε μια Ομόνοια που στον ύπνο της πετάγεται
κι από της πόλης την οσμή όλο φυλάγεται
μαζί σου απόψε την παράνοια τη μοιράζομαι
και να σου λέω πως σε θέλω δεν κουράζομαι.
Πώς να γινότανε η νύχτα να μεγάλωνε
και μέχρι τ’ άπειρο κρυμμένους να μας είχε
και να χωρούσε μόνο εμάς, κανέναν άλλονε;
Θεέ μου, τι έρωτας και τούτος που μας βρήκε!