Na fría noite das nosas vidas
Arde o recordo dos tempos pasados
Tempos gloriosos, tempos escuros
Que as xoves almas non han sembrar
A triste ameaza da escravitude
Asolaga o corazón dos que quedan
As árbores son testemuña da última reunión
O xuramento resoa alto, no ceo
Logo silencio, amarga calma
E os corpos inertes agardan
A néboa cúbrea lodo á ialba
Ollos aterrados buscan o camiño
Tercan o monte paseniñamente
Mais a súa victoria non é tal
Mais a pesar da nosa morte
De derrota en derrota, ata a victoria final