No espertar dunha vermella mañá
De morte negra, negras novas
Pérdese no ar o tremor da compaña
Estou só, ser Nada
Sen recordos que me guíen quedo
No hourizonte incerto da miña existencia trala lenta agonía de bágoas que se cravan, ser Eterno
No valeiro ollar da morte
Me consumo paseniñamente
Sen o vello tempo que deteña
A aqueles que nos deixan atrás