Έγειρα στο παραθύρι
για να σε συλλογιστώ,
σαν κλαδί που έχει γείρει
σ’ ένα σπιτικό κλειστό.
Των ανθρώπων το αγκάθι
μ’ αγκυλώνει πιο βαθειά
κι είναι οι πίκρες και τα λάθη,
φίδι στην ξερολιθιά.
Έγειρα στο παραθύρι
για να σε συλλογιστώ,
σαν κλαδί που έχει γείρει
σ’ ένα σπιτικό κλειστό.
Έγειρα στο μαξιλάρι
κι απ’ τον ύπνο μου περνάς
μ’ ένα κόκκινο λυχνάρι
κι απ’ τον Άδη με γυρνάς.
Των ανθρώπων το αγκάθι
μ’ αγκυλώνει πιο βαθειά
κι είναι οι πίκρες και τα λάθη,
φίδι στην ξερολιθιά.
Έγειρα στο μαξιλάρι
κι απ’ τον ύπνο μου περνάς
μ’ ένα κόκκινο λυχνάρι
κι απ’ τον Άδη με γυρνάς.
Dieser text wurde 318 mal gelesen.