Με σκέψη θολωμένη ψάχνω λύση
σ’ ένα χασάπικο θλιμμένο και σκληρό.
Πάει καιρός που η μαχαιριά σου έχει κλείσει
μα όποτε βρέχει τα θυμάμαι και πονώ.
Και περπατώ στη μουδιασμένη πολιτεία
βλέπω τ’ αδέσποτα να τρέχουν στην πλατεία
και απορώ κι εγώ μαζί τους ποια η αιτία
για των ανθρώπων την αχαριστία.
Ξανά, χωρίς δουλειά, χωρίς αγάπη
κι απόψε η νύχτα γίνεται θηλιά.
Άδειος κι αδέσποτος γυρεύω κάποιο χάδι
κι όλοι μονάχοι, ούτε βλέμμα, ούτε μιλιά.
Τα χρόνια τα δικά μας κουρασμένα
τα έχουμε όλα δει και όλα συνηθισμένα
και στέκει ανίκητη η φρίκη και το ψέμα
γιατί εντύπωση δεν κάνει σε κανένα.
Πρέπει να σπάσω τις οθόνες και να φύγω
να ψάξω χρώματα να μην αιμορραγώ
να βρω μια ελπίδα στο «εμείς» μήπως ξεφύγω
από τον γκρίζο της γενιάς μου αρχηγό
να βρω κουράγιο στο «εμείς» μπας και ξεφύγω
απ’ τον θεό της εποχής μου, το «Εγώ»…