Λευκό φεγγάρι
μια θεσούλα να βρω
στα μικροπράγματα του
τούτο μαύρο.
Στο φως σου ασήμι
ξεχώρισαν πάνω στις χορδές της κιθάρας
που καντάδα σου κάνω.
Εξαίσιο φεγγάρι Χρυσοθέμις των μήλων
στο καινούριο σου σπίτι
ο παλιός μου εαυτός.
Εξαίσιο φεγγάρι Αστερόπη των μύθων
μια καινούρια φωνή σου
ο μικρούλης μας γιος.
Αν τη σκέψη σου μου δώσεις
να την δώσεις για πάντα,
να ‘χω τη φτελιά σου σκέπη,
την πηγή σου δροσιά.
Ποιος είναι λοιπόν εκεί στη ράχη του βουνού
μες στις κολοκυθιές,
μες στ’ αμπέλια, στα πράσα.
Εγώ είμαι εκείνο που κοιτάς
μες στην ωδή που όλο ζητάς.
Αχ πως βογκά,
πως στενάζει το βράδυ
που ο Άτλας σου δίνει να βαστάξεις τη σφαίρα.
Αν χρυσή μυρωδιά
ευφρανθείς από μήλα σε προστάξει η ανάγκη
που τη λεν Ευρυσθέα.
Όμως φεγγάρι βωμό σου κανένα
δεν προσπέρασε ο ήρως
καθώς ξεκινούσε.
Τριζόνια και γρύλλοι χαιρετίζουνε με κόρο
τα χρυσόμηλα δώρα
μες στο μαύρο σου αχό.
Αν τη σκέψη σου μου δώσεις
να την δώσεις για πάντα,
να ‘χω τη φτελιά σου σκέπη,
την πηγή σου δροσιά.
Ποιος είναι λοιπόν εκεί στη ράχη του βουνού
μες στις κολοκυθιές,
μες στ’ αμπέλια, στα πράσα.
Εγώ είμαι εκείνο που κοιτάς
μες στην ωδή που όλο ζητάς.