Ράφια αδειανά, συρτάρια ανοιγμένα,
λόγια πικρά διαβάζω,
με κραγιόν στον καθρέφτη γραμμένα,
να μού λες πως για σένα δεν υπήρξα ποτέ.
Κι όλο κλαίω, κλαίω, κλαίω
κι όλο λέω, λέω, λέω,
δεν σού άξιζε τόση αγάπη
και φταίω, φταίω, φταίω
κι όλο κλαίω, κλαίω, κλαίω.
Πρώτη φορά που βλέπω την αλήθεια,
πρώτη φορά που νιώθω
πως σού ήμουνα μόνο συνήθεια,
πέτρα είχες στα στήθια και δεν είχες καρδιά.
Κι όλο κλαίω, κλαίω, κλαίω
κι όλο λέω, λέω, λέω,
δεν σού άξιζε τόση αγάπη
και φταίω, φταίω, φταίω
κι όλο κλαίω, κλαίω, κλαίω.