Έχω γραμμένη τη φωνή σου,
στο μαγνητόφωνο τη βάζω κάθε βράδυ.
Ζωγραφισμένη η μορφή σου
σ’ ένα κουτί από τσιγάρα που κρατούσα,
όταν μου έλεγες πως θα ’φευγες για πάντα
κι εγώ ζωγράφιζα αμίλητα
και σιγοτραγουδούσα:
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
τι μου λες, δε σε καταλαβαίνω.
Κι αν θα χαθείς,
εγώ θα ζω το άρωμά σου ν’ ανασαίνω.
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
τι μου λες, δε σε καταλαβαίνω.
Πεθαίνω, πεθαίνω.
Εγώ θα ζω να φτιάχνω στίχους,
να ζωγραφίζω την εικόνα σου σε τοίχους.
Ήτανε τρεις χιλιάδες μέρες
ώσπου το πλοίο μας ναυάγησε σε ξέρες.
Ούτε κατάλαβα γιατί και σε κοιτούσα.
Την ώρα που έφευγες αμίλητα
σου σιγοτραγουδούσα:
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
τι μου λες, δε σε καταλαβαίνω.
Κι αν θα χαθείς,
εγώ θα ζω το άρωμά σου ν’ ανασαίνω.
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
τι μου λες, δε σε καταλαβαίνω.
Πεθαίνω, πεθαίνω.