Η νύχτα που σκεπάζεται
μαζί μου στο σεντόνι
με ταξιδεύει στα κρυφά
μ’ ένα παλιό βαγόνι.
Κι αυτό που με πληγώνει
καπνός μακριά και χάνεται
και δεν ξαναζυγώνει.
Μέσα στον κόσμο μόνος μου περνάω
ψάχνω να βρω τη δύναμη να σπάσω το γυαλί
ότι κι αν κάνω όμως πάντα θα χρωστάω
ένα φιλί στην έρημο βαθύ πορτοκαλί.
Ξενιτεμένε μου εαυτέ
ξεγέλασες τις μοίρες
θα `θελες να `σουνα αλλιώς
και άλλο δρόμο πήρες.
Του κόσμου οι φωστήρες
χαρτί περνάνε τη ζωή
την καίνε μ’ αναπτήρες.
Μέσα στον κόσμο μόνος μου περνάω
ψάχνω να βρω τη δύναμη να σπάσω το γυαλί
ότι κι αν κάνω όμως πάντα θα χρωστάω
ένα φιλί στην έρημο βαθύ πορτοκαλί.