Κρύος βοριάς κατέβαινε
νύχτα από την Ακρόπολη
κι απ’ τα λουλούδια που περνά
κλαίει και λέει βυζαντινά:
Πατρίδα μου
σε παίξανε στα ζάρια βερεσέ!
Κλαίει τ’ Αντρούτσου το κορμί
στα τη βαθειά τη θάλασσα
βρε πως αλλάξαν οι καιροί
και μας δικάζουν Βαυαροί:
Πατρίδα μου
σε παίξανε στα ζάρια βερεσέ!
Τα χρόνια σαν πετρώματα
ήρθαν και μας σκεπάσανε
και τώρα πως να θυμηθώ
σπίτια κι ανθρώπους στο βυθό:
Πατρίδα μου
σε παίξανε στα ζάρια βερεσέ!
Ω! πίκρα της απόγνωσης
άνθισες μες στον ύπνο μας
κι άγνωστοι ξένοι ναυαγοί
γίναμε στη δική μας γη:
Πατρίδα μου
σε παίξανε στα ζάρια βερεσέ!
Dieser text wurde 380 mal gelesen.