Σκέψου πως πέρασα σιγά
Πες πως με γνώρισες παλιά
Σκέψου πως ήρθα βιαστικά
Κι ύστερα χάθηκα ξανά
Με παγωμένους ψιθύρους
Και νεύρα τεντωμένα
Και αγωνία κάτω απ’ το μηδέν
Σε καταφύγια διαλυμένα
Νιώθω τα μάτια σου παντού
Στο χάρτη εδώ του Κατμαντού
Ποτέ πως χάθηκα μη πεις
Αναπούρνα είναι η καρδιά της γης
Στο σκοινί που με κρατάει
μια γη ολόλευκη γυρνάει
Με παγωμένους ψιθύρους
και νεύρα τεντωμένα
Και αγωνία κάτω απ’ το μηδέν
σε καταφύγια διαλυμένα
Κι είμαι σε χέρια ξένων τόπων
Θιβέτ εδώ η στέγη των ανθρώπων