Τι τραγούδι να γράψω για τη φυλακή σου
στη ζωής τη βουή που ακούς ψιθυριστά
το χθες χαμένο στους διαδρόμους της φυγής σου
φόβος στο φόβο σου φυσάει για μακρυά
Παγωμένο φιλί
η ήχο της φωνής σου
βουητό στ’ όνειρό σου
συντροφιά σου σκυφτή
Προχθές μου τα `πες στα κρυφά
στου φεγγαριού τη δύση
ότι ο κόσμος σ’ έστειλε
για πάντα φυλακή
Μου `πες το ξέρεις δε θα `ρθει
κανείς να σε ζητήσει
στ’ άσυλο σ’ όποιον το ζητάει
της πρέζας να κρυφτεί
Είναι βαρύ αντάλλαγμα
σ’ όποιον δε λησμονήσει
την άδυτή της αγκαλιά
που `χε παλιά ριχτεί
Μου χαμογέλασες πικρά
και μου `πες `'δε θ’ αργήσει''
με βλέμμα μαύρο σύννεφο
που κρύβει το πρωί
Πως ξέρεις πόρτα που κανείς
δεν τόλμησε ν’ ανοίξει
και σ’ άλλη φωτεινή τροχιά
για πάντα θα χαθείς