Περνάει ένας αέρας που κυκλώνει τη ζωή
Την πόλη μας, το σπίτι, την αυλή
Είναι καιρός να ΄ρθούμε πιο κοντά
Τόση απόσταση δε βγάζει πουθενά.
Απ της καρδιάς τα φώτα και από τη γη στον ουρανό
Σα μονοπάτι αδιάβατο, βάρκα σ’ ωκεανό
Πέφτει η βροχή στο δρόμο
Γυρνάς στην πόρτα το κλειδί
Η πιο ζεστή παρέα, η πιο μεγάλη ευχή.
Τον κόσμο αυτόν δεν τον γνωρίζεις πια,
τα δάκρυα που στέγνωσαν, τ’ ακίνητα χαμόγελα.
Τον κόσμο αυτόν δεν τον γνωρίζεις πια,
έργα στημένα, κάτοπτρα ταραγμένα.
Περνάει ένας αέρας που σαρώνει το κορμί
Άδειες σκέψεις, άδεια χέρια οι περαστικοί
Όλοι ψάχνουμε μια λύση, ψάχνουν για μια έξοδο
Μαζευτήκαμε χιλιάδες στο αδιέξοδο.
Απ’ της καρδιάς τα φώτα και από τη γη στον ουρανό
Σα μονοπάτι αδιάβατο, βάρκα σε ωκεανό
Πέφτει η βροχή στο δρόμο
γυρνάς στην πόρτα το κλειδί
Η πιο ζεστή παρέα η πιο μεγάλη ευχή.
Τον κόσμο αυτόν δεν τον γνωρίζεις πια
Τα μάγια του διαλύθηκαν, οι μάσκες του έχουν πέσει
Τον κόσμο αυτόν δεν τον γνωρίζεις πια
Έργα στημένα, κάτοπτρα ταραγμένα.
Απ’ της καρδιάς τα φώτα και από τη γη στον ουρανό
Σα μονοπάτι αδιάβατο, βάρκα σε ωκεανό
Πέφτει η βροχή στο δρόμο
Γυρνάς στην πόρτα το κλειδί
Η πιο ζεστή παρέα η πιο μεγάλη ευχή.