Με χτυπάει η φτώχεια κι ο βοριάς
και η απιστία μιας καρδιάς,
φεύγω σαν αλήτης πια στη γη, ωωωωω
στα τυφλά τραβώ και όπου βγει.
Σπίτι και αδέρφια δεν κοιτώ
κι ο, τι αγαπούσα παρατώ,
φεύγω μεσ’ στην έρημη βραδιά, ωωωωω
μόνος με τ’ αστέρια συντροφιά.
Μ’ έκανε αλήτη μια σκληρή.
Μια διπρόσωπη, μια πονηρή
κι αν ζωή ν’ αλλάξω προσπαθώ, ωωωωω
με τραβάει ο δρόμος πριν σταθώ.