Σαρανταπέντε λεμονιές στην άμμο φυτρωμένες
γλυκό νερό στη ρίζα τους κι αυτές μαραγκιασμένες
έτσι κι η κορ’ η ανύπανδρη περνάει το καιρό της
λόγια λέγει της μάνας της και λόγια τσ’ αδερφής της:
"Μάνα για δε με πάντρεψες φοντάμουν στον καιρό μου
να’χω παιδί στα χέρια μου κι άντρα στην αγκαλιά μου;"