Μη με ρωτάς πια για ποιο λόγο τα τραβώ
και στου πιοτού την τρέλα το `χω ρίξει,
μια κι έχω χάσει ό,τι στον κόσμο αγαπώ,
έχει η καρδιά μου βάσανα να πνίξει.
Πνίγω στο πρώτο το ποτήρι το λυγμό
και στη μισή, το δάκρυ απ’ την καρδιά μου,
όταν στα χείλη μου θα νιώσω στεναγμό,
σειρά τα πίνω, να η παρηγοριά μου.
Μη με ρωτάς για ποιαν αιτία τα τραβώ,
έλα και κάθησε κι εσύ κοντά μου
κι όπως θα πίνεις, άκουσε τι θα σου πω,
τι πόνο έχω μέσα στην καρδιά μου.