Μια ζωή θυσίαζα την αγάπη στη λογική μια ζωή αυτοί που σαν φίλοι
συστήνονταν μου έλεγαν τι είναι
σωστό κι έτσι εγώ δεν έμαθα τι είναι κακό
Για εμπειρίες στις αμαρτίες τώρα ψάχνω κι ας καώ
Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει αν μας δουν γιατί σ’ όσους χρωστώ έχω δώσει
κι όσοι μ’ έχουν πληγώσει με συνείδηση ήσυχη ζουν
Μια ζωή εξαίρεση στους κανόνες δεν είχα βρει
μα η ζωή που τώρα μπροστά μου ανοίγεται
δε θα `ναι ίδια ζωή
επειδή αισθάνομαι πιο δυνατή
Και με θυσίες στις εμπειρίες θέλω τώρα να χαθώ
Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει αν μας δουν γιατί σ’ όσους χρωστώ έχω δώσει
κι όσοι μ’ έχουν πληγώσει με συνείδηση ήσυχη ζουν
Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει που κοιτούν για να δουν αν στο σπίτι είμαι μόνη
η ζωή δε σηκώνει περισσότερους συμβιβασμούς
Δε με νοιάζει που ρωτούν για να μάθουνε το παρελθόν σου
για χατήρι δικό σου πολεμάω κι αυτοί απορούν
Δε με νοιάζει που μιλούν και προβλέπουν για μας δυστυχίες
ατυχείς συγκυρίες που θα γίνουν αρχή του κακού