Απ’ τα ψηλά πατώματα
και απ’ τα μεγάλα σπίτια
κατρακύλησα στ’ αλήθεια
και έκλαψες από συνήθεια
κι όταν μ’ είδες πεταμένο
με παράτησες σαν ξένο.
Καλά μου τα `λεγαν
όσοι μ’ αγάπαγαν
μα εγώ σε σένα πίστεψα
και τη ζωή μου αχρήστεψα
κι απ’ τα ψηλά πατώματα
βρέθηκα μες στα χώματα.
Για τις αδυναμίες μου
τον εαυτό μου βρίζω
και τον κόσμο που γνωρίζω
αποφεύγω ν’ αντικρίζω
κι ο φτωχότερος του κόσμου
είμαι τώρα και δακρύζω.
Καλά μου τα `λεγαν
όσοι μ’ αγάπαγαν
μα εγώ σε σένα πίστεψα
και τη ζωή μου αχρήστεψα
κι απ’ τα ψηλά πατώματα
βρέθηκα μες στα χώματα.
Dieser text wurde 367 mal gelesen.