Για 'σένα αγάπη μου χρυσή
έχτισα 'γω παλάτι
τέτοιο που δεν αντίκρισε
ποτέ ανθρώπου μάτι.
Πάρε καρότσα κι έλα
κι έλα το Σάββατο
να με παρηγορήσεις
που 'μαι στο θάνατο.
Κι έβαλα δάκρυα για νερό
τους πόνους μου για λίθους
και για μαστόρους τους παλμούς
του πονεμένου στήθους.
Πάρε καρότσα κι έλα
κι έλα την Κυριακή
να με παρηγορήσεις
που 'μαι στη φυλακή.