Γιατί δε μ’ εμπιστεύεσαι
και φεύγεις κι ερωτεύεσαι
τον πόνο μου η ζήλια σου ανάβει
Με τον καημό αγκαλιάζεσαι
τα βράδια σου και χάνεσαι
χωρίς αιτία και δίχως αφορμή
μα πάλι μετανιώνεις το πρωί
Κι έρχεσαι και μου λες συγγνώμη
κι ότι ντρέπεσαι μα απ’ την ίδια τρέλα πάλι
καίγεσαι κι από την αρχή με υποπτεύεσαι
Κι όλο έρχεσαι και μου λες συγγνώμη
κι ότι ντρέπεσαι μα απ’ την ίδια αρρώστεια
δεν γιατρεύεσαι κι από την αρχή με υποπτεύεσαι
Γιατί δε μου αφήνεσαι
και πας και παραδίνεσαι
στα χέρια του παράλογου θυμού σου
Κι απόψε δε μου μίλησες
τη ζήλια πάλι φίλησες
χωρίς αιτία δίχως αφορμή
μα πάλι να με θέλεις το πρωί
Κι έρχεσαι και μου λες συγγνώμη
κι ότι ντρέπεσαι μα απ’ την ίδια τρέλα πάλι
καίγεσαι κι από την αρχή με υποπτεύεσαι
Κι όλο έρχεσαι και μου λες συγγνώμη
κι ότι ντρέπεσαι μα απ’ την ίδια αρρώστεια
δεν γιατρεύεσαι κι από την αρχή με υποπτεύεσαι
Dieser text wurde 311 mal gelesen.