Πρωτού να σε γνωρίσω, δεν είχα ιδανικά,
κοιμόμουν και ξυπνούσα σε ξένα μαξιλάρια,
αγκάλιαζα αγάπες σαν τα μηδενικά
και κύλαγε η ζωή μου, νερό μέσ’ στα λιθάρια.
Μ’ έμαθες να κλαίω, μ’ έμαθες να νιώθω,
μ’ έμαθες να βλέπω πιο βαθειά,
μ’ έμαθες να λέω πως, πάνω από τον πόθο,
υπάρχει, ναι, υπάρχει η καρδιά.
Πρωτού να σε γνωρίσω, δε γνώρισα χαρά,
τα χείλη μου, φαρμάκι απ’ των χειλιών τις γεύσεις,
μονότονες οι μέρες, σαν άγραφα χαρτιά
κι οι νύχτες, με γεμίζαν με απογοηττεύσεις.
Μ’ έμαθες να κλαίω, μ’ έμαθες να νιώθω,
μ’ έμαθες να βλέπω πιο βαθειά,
μ’ έμαθες να λέω πως, πάνω από τον πόθο,
υπάρχει, ναι, υπάρχει η καρδιά,
μ’ έμαθες να λέω πως, πάνω από τον πόθο,
υπάρχει, ναι, υπάρχει η καρδιά.