Η μέρα φεύγει το μυαλό μου έχει θολώσει
και η κραυγή σου μου παγώνει την καρδιά
Δεν υπάρχουν πια για μας ούτε δυο λέξεις
να μιλάνε για αγάπη και γιατρειά
Η ερημιά σ’ αυτή την πόλη με τσακίζει
και η φωνή σου μου θυμίζει τα παλιά
Δεν μπορείς κι ούτε θέλεις να με νιώσεις
λες πως θ’ αντέξω τη σκληρή τη μοναξιά
Η νύχτα πέφτει και σχεδόν σ’ έχω ξεχάσει
Ο χρόνος σβήνει απ’ το μυαλό μου τη σκιά σου
μα κάπου κάπου με ξυπνάν οι αναμνήσεις
και λυπάμαι που δεν νιώσαμε κοντά...