Ήτανε το γέλιο σου σαν κρύσταλλο, σαν φως
κι έλαμπε στα μάτια σου ο πόθος ο κρυφός
τώρα πια δε μου μιλάς ούτε με φιλάς
κι όλο με μισόλογα σ’ αρέσει να μιλάς
Φιρί φιρί το πας κι άλλο δε θ’ αντέξω
φιρί φιρί το πας κι ας λες πως μ’ αγαπάς
φιρί φιρί το πας και θα σου τις βρέξω
στα νεύρα με χτυπάς φιρί φιρί το πας
Ασ’ τα παιδιαρίσματα, σου το `χω ξαναπεί
πως δεν μπορεί με πείσματα να γίνει προκοπή
άσε πια τη ζήλεια σου, το ύφος το βαρύ
γιατί για τα σκαμπίλια σου το πας φιρί φιρί
Φιρί φιρί το πας κι άλλο δε θ’ αντέξω
φιρί φιρί το πας κι ας λες πως μ’ αγαπάς
φιρί φιρί το πας και θα σου τις βρέξω
στα νεύρα με χτυπάς φιρί φιρί το πας
Ασ’ τα παιδιαρίσματα, σου το `χω ξαναπεί
πως δεν μπορεί με πείσματα να γίνει προκοπή
άσε πια τη ζήλεια σου, το ύφος το βαρύ
γιατί για τα σκαμπίλια σου το πας φιρί φιρί
Ασ’ τα παιδιαρίσματα, σου το `χω ξαναπεί
πως δεν μπορεί με πείσματα να γίνει προκοπή
άσε πια τη ζήλεια σου, το ύφος το βαρύ
γιατί για τα σκαμπίλια σου το πας φιρί φιρί
το πας φιρί φιρί, το πας φιρί φιρί, φιρί, φιρί, φιρί, φιρί.