evvel zaman içinde
kalbur zaman içinde
öyle bir insan varmış ki
kinli öfkeli
hiç sabrı yokmuş
hep sinirli
her zaman kibirli
zamanın yolculuğunda kendisi
akıp geçen bir su gibi
başkasının hâline gülen
bir zavallı gibi
o belki de
sığınacak ve birinin kapısına gelen
bir evsiz barksız gibi
sende gör bak işte
o tutamadı sözünü ölüme giderken
yapamadı vaati
aşkın ateşi yakmıyor
yakan kendisi,
yaklaşamadı gidiş yönüne
varamadı bitiş çizgisine
onu severken
elveda derken
ona veda ederken
aşkın alevi yanmıyor yanan
mum rengi
duramamış yerinde
sonunda devrilmiş
orda tam orada
duran kum saati
artık geriye bir şey kalmaz
ne sözü ne de vaati.