Μια φορά κι έναν καιρό μες τα μπαούλα της
Είχε μια κόρη διπλωμένη την καρδούλα της
Με τα χρυσά της τα μαλλιά και με τη γλύκα της
Και με τη μάνα που καυχιόταν για τη προίκα της.
Κι έστειλε ο καπετάν βοριάς το γιο του με τ’ αγέρι
Να της ξελύσει τα μαλλιά για να την κάνει ταίρι
Αχ πρίγκiπά μου κι άνεμε το νυφικό μου πλέκω
Μα αν δε μου ειπείς πως μ’ αγαπάς μαλλιά δε σου ξεπλέκω
Ήρθε κοντά κι ο άρχοντας με το χρυσό γιορντάνι
Να της φορέσει στέφανα κυρά του να την κάνει
Αχ άρχοντά μου κι όμορφε τα στέφανα κεντάω
Μα αν δε μου ειπείς πως μ’ αγαπάς στην εκκλησιά δεν πάω
Είδε κι απόειδε η μάνα της και τον παπά ρωτούσε
Με τέτοιες τύχες κοπελιά τι άλλο να ζητούσε
Αχ μάνα μου θα σου το ειπώ κι ο κόσμος ας το μάθει
Εγώ δεν είμαι κοπελιά εγώ είμαι η αγάπη.
Γι’ αυτό μανούλα μου κι εγώ παλάτια δεν ζητάω
Μόνο το νιo που θα μου ειπεί κόρη σε αγαπάω.