Ένας αγέρας ήτανε μικρός και δροσερός
κι όλο φυσούσε κι όλο γυρνούσε
και πέρναγε ο καιρός.
Αγάπαγε τα σύννεφα και τ’ ανοιχτά πανιά
και τα μαντήλια και τα κοχύλια,
τα στάχυα τα χρυσά.
Μα πιο πολύ αγάπαγε τα ξέπλεγα μαλλιά
και τις στιγμούλες μες στην ανάσα
και τα γλυκά φιλιά.
Αγέρα, αγέρα, αγόρι μου
αγέρα, αγέρα, αγόρι μου.
Αγέρα, αγέρα, αγόρι μου
αγέρα, αγέρα, αγόρι μου.
Ένας αγέρας ήτανε μικρός και δροσερός
κι όλο φυσούσε κι όλο γυρνούσε
και πέρναγε ο καιρός.
Ο έρωτας τον λάβωσε με την απανεμιά
και δε φυσάει κι ούτε γυρνάει
και δεν ξαναπερνά.
Μια μέρα όμως μεγάλωσε κι έγινε βοριάς
και με παγώνει και είμαι μόνη
κι εσύ δεν μ’ αγαπάς.
Αγέρα, αγέρα, αγόρι μου
αγέρα, αγέρα, αγόρι μου.
Αγέρα, αγέρα, αγόρι μου
αγέρα, αγέρα, αγόρι μου.