Ετούτο το κορμάκι σου, το χαϊδολογημένο
μονάχα από του μελτεμιού το πείσμα τ’ αγριεμένο
φουντώνω από τα νιάτα μου και ερωτοχτυπιέμαι
μακριά σου, αρμενάκι μου, σιωπώ κι αποτραβιέμαι.
Γιατί στην άσπρη θάλασσα ορκίστηκες να ζήσεις
την τελευταία της φωτιάς σπίθα μέχρι να σβήσεις
κι εγώ που σε αγάπησα σκληρά σε απαρνιέμαι
μακριά σου, αρμενάκι μου, σιωπώ κι αποτραβιέμαι.