Τον είχε πείσει, πως δεν είχε αγαπήσει
ώσπου μια μέρα, του 'πε φεύγω από κοντά σου
και πάρ' την πίσω δεν τη θέλω την καρδιά σου.
Συνηθισμένη ιστορία,
η αιώνια, τώρα την κλαίει
με παράπονο της λέει
ενώ αυτή καμιά δε νιώθει ψυχοπόνια.
Σ' αγάπησα, σε πόνεσα ναι ειν' αλήθεια,
Σατράπισσα, όπου καρδιά δεν έχεις μες στα στήθια.
Ω! άστατη, την καρδιά μου σου εμπιστεύτηκα,
μα βάστα τη, μέσα στα στήθια σου τα ψεύτικα,
μήπως, ο πονεμένος της ο χτύπος,
σου συγκινήσει τη σκληρή σου την καρδιά καμιά φορά.