Πέφτει βροχή σιωπής
κι απόψε δε θα `ρθεις
στα δυο μου χείλη
κουρασμένο το τσιγάρο
Πως ήτανε νωρίς
καρδιά μου μη μου πεις
πως ήρθε ο πόνος
αγκαλιά μου να τον πάρω
Όσο σ’ αγάπησα
τόσο με πόνεσες
χαμογελώ χωρίς κουράγιο να μιλήσω
Όσο σε πίστεψα
τόσο με πρόδωσες
και τώρα πρέπει τον εαυτό μου να νικήσω
Το `ξερα απ’ την αρχή
στα μάτια η ενοχή
σημάδια αφήνει
κι εσύ μ’ άφησες μαζί τους
Κι εγώ να σου εξηγώ
πως φτάσαμε ως εδώ
σαν τους δραπέτες
που αφήνουν τη ζωή τους
Dieser text wurde 362 mal gelesen.