Hu va'kje ei av di som lot seg jage.
Men hu va pene, bygdå's mannfolk di låg strage.
Nå va hu blitt gravid, det blei til slutt et slid,
å motstå presse.
Bare sytten år sa folk, det er for gale.
Ingen bygd som vår er sånn ein stor skandale.
Å Venke fekk sin dom, i blikkå kor hu kom,
sto dommen skreve.
For at ein må mobbast å ein må svi,
så me kan tomme sjøl gå fri, fra skammen.
Det har hendt i dag, det har hendt i går.
Den svake ligge me andre står omkring,
å nyde oss sjøl.
Han var fremmed å aleina her i lande.
Han hadde rynker i ein mørke brune panne.
Han jobba på fabrikk, nesten heila lønnå gikk,
med post til Kairo.
Men han var dyktige,
snart var han bland di beste i faget.
Han blei ein trussel mot di andre i arbeidslaget.
Mohammad blei fryst ut, for språk kultur å hud,
va vondt å skjula.
For når ein blir utstøtt å gjort til skam,
kam me andre trenga oss langre fram i køen.
Det har hendt i dag, det har hendt i går.
Den svake lykke me andre står omkring,
å nyde oss sjøl.
Der va ein som sa at det er di små så er di største.
Di som nå er sist skal ein gong bli di fusste.
Ein merkelige fyr, så folk han er på styr, det meinte mange.
Han sa di som brukkes ner skal få Guds rike.
Sjøl om han visste det ville di mektige ikkje lige.
Han blei så rar å traus, då mobben slepptes laus,
å skreik "korsfest han."
Han stod heilt aleina, me lot han dø.
Så me kan leva einede for adle.
Det har hendt i dag, det har hendt i går.
Den svake lykke me andre står, omkring.
Å nyde oss sjøl.