Bazen durur bazen coşar çağlardı
Epeyce zamandır sustu kalemim
Yaren ile hüzünlenir ağlardı
Daima överdi dostu kalemim
Bazen yare bazen sere dokundu
Taştan değil dost gülünden sakındı
Hiç gülmedi hep halinden yakındı
Selamı sabahı kesti kalemim
Türkü oldu bestelerde dolaştı
Her makamdan şarkılara bulaştı
İşi bitti kendisiyle dalaştı
Az daha deldirdi postu kalemim
Külleri savruldu közü tükendi
Kalıbı büyüdü özü tükendi
Bağırdı çağırdı sözü tükendi
Sazını duvara astı kalemim