Μες στην πολυκοσμία σαν βουή ωκεανού
μακρυά απ`το βλέμμα του κοινού καλά κρυμμένος στη γωνία
στα πρόθυρα του άβατου τσεκάρει την αράδα του
σκυφτός και αφανής
με πάθος και αγωνία διαβάζει με μανία
ο κύριος Κανείς.
Όμως η ώρα φτάνει πετιέται στη σκηνή
ο κόσμος είναι εκεί δεν ξέρει τι να κάνει
τα δόντια του χτυπάνε, τα πόδια δεν κρατάνε
μελόδραμα σαφώς
κι όπως προβλέψατε ήδη σκοντάφτει στο σανίδι
μα προχωράει εμπρός.
Σωστή καρικατούρα πίσω απ`το φως γλιστρά
με μια χερούκλα να ! Και μια χοντρή καμπούρα.
Χειροκροτούν τα πλήθη μοιάζει με παραμύθι
σαν σκίρτημα του νου
ανάβει ένα φωτάκι σαν γελαστό αστεράκι
υπόγειου ουρανού.
Μα κάποτε τελειώνει, σβήνουν τον προβολέα
πέφτει βαριά η αυλαία κι η σιωπή βαθιά πληγώνει.
Κανείς δεν τον θυμάται απόψε δεν κοιμάται
βογκάει ο δυστυχής
σαν λαβωμένο τέρας ο ήρωας της μέρας
ο κύριος Κανείς