Στη λεωφόρο Ν.Α.Τ.Ο. πεθαίνουν τα αυτοκίνητα
ψυχορραγούν κι αιμορραγούν και βενζινορραγούν,
αντανακλούν τον ήλιο και τρέχουνε ακίνητα,
χιλιόμετρα ονειρεύονται χωρίς να τα οδηγούν.
Μεταλλικά κουφάρια, σωροί γυμνά οχήματα
και σκόρπια στον αέρα η ψίχα των βουνών.
Ξερά, πικρά κι ευλαβικά κρατάει τα προσχήματα
και θάβει λίγο λίγο τους λόφους των νεκρών.
Πετρούπολη Ελευσίνα, στο μέσα και στο τίποτα
σε κούφια διαδρομή σε πρωινό πηχτό.
Μπλόκαραν τη ματιά μου, σαν φρένα τα όνειρα μου
και τέρμα γκάζι πάτησα σε ουρανό ανοιχτό.
Όλα τα τροχοφόρα, συντεταγμένα σίδερα
συμπαντικά μηνύματα εκπέμπουν ρυθμικά
χαρβαλομαριονέτες, καλώδια τα νήματα
ασήμαντα σημαίνουνε τα πιο σημαντικά.
Είναι καθρέφτης η αντηλιά και καθρεφτίζει κρίματα
είναι η άσφαλτος καυτή και λιώνει την προοπτική
ανάποδα μπαίνει η στροφή κι έχει γυαλιά και θρύμματα
είναι η ζωή μας γρήγορη και μυστηριακή.
Πετρούπολη Ελευσίνα, στο μέσα και στο τίποτα
σε κούφια διαδρομή σε πρωινό πηχτό.
Μπλόκαραν τη ματιά μου, σαν φρένα τα όνειρα μου
και τέρμα γκάζι πάτησα σε ουρανό ανοιχτό.
Όρος Αιγάλεω Πάρνηθα, γωνιάζουνε το τίποτα
η κούφια η ώρα η καλή μας έβγαλε ως εδώ
Φούλαρε η καρδιά μου, γέμισε η αγκαλιά μου
και τέρμα γκάζι πάτησα σε ουρανό ανοιχτό.