Ik haat die straat
Een straat vol dooie ouwe bomen
Waar niets anders meer wil groeien
Dan een plukje giftig kruid
Soms loopt mijn wandeling er ongewild in uit
Ben ik er toch weer ongemerkt terechtgekomen
Het is een straat zo godverlaten
Zo berooid en desperaat
Dat alle hoop en licht je daar worden onrnomen
Het is de straat die geplaveid is
Met de opgegeven strijd
En met de scherven van kapotgevallen dromen
Ik haat die straat
Omdat ik telkens weer moet kijken
Naar die dromen en verwachtingen
Die stukgevallen zijn
Miljoenen wensen en verlangens, groot en klein
Die hier zo zinloos en zo kinderachtig lijken
Die aanblik contrasteert zo schril
Met alles wat ik zelf nog wil
En met mijn eigen dromen, die niet willen wijken
Ik haat die straat
Soms zie ik scherven en stukken
Die veel lijken op verwachtingen en dromen uit mijn jeugd
Waar ik me jaren tevergeefs op had verheugd
Maar die bij nader inzien nimmer konden lukken
Omdat je soms naar dingen streeft
Die 't leven niet in petto heeft
En die je beter resoluut kunt onderdrukken
Ik haast me voort, want als ik stop
Dan raap ik vast wat scherven op
Je moet voor stukgevallen dromen nimmer bukken