Άμα τη εμφανίσει είμαστε όλοι ίσοι
κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Μέσα στην καρδιά μας, μέσα στα όνειρα μας
το φεγγάρι έχουμε κοινό.
Είχα φτιάξει τότε που ήμουνα δεκάξι
μια βαρκούλα που 'βαζε νερά.
Τα ταξίδια μου έμεναν στην ίδια τάξη,
με βοηθητικές όλη η χαρά.
Στο λευκό μου φανελάκι ένα αηδόνι
ακριβώς επάνω στην καρδιά.
Στο λευκό μου φανελάκι αυτό το αηδόνι
ποτέ δεν έβγαζε μιλιά.
Έβγαζα τα’ αγκάθι απ’ της καρδιάς τα βάθη
έπινα νερό μεταλλικό.
Νύχτωνε στην πόλη κι όλοι ονειροπόλοι
κρεμασμένοι στο ακουστικό.
Είχα φτιάξει τότε που ήμουνα δεκάξι
μια βαρκούλα που 'βαζε νερά.
Τα ταξίδια μου έμεναν στην ίδια τάξη,
με βοηθητικές όλη η χαρά.
Στο λευκό μου φανελάκι ένα αηδόνι
ακριβώς επάνω στην καρδιά.
Στο λευκό μου φανελάκι αυτό το αηδόνι
ποτέ δεν έβγαζε μιλιά.
Στο λευκό μου φανελάκι ένα αηδόνι
ακριβώς επάνω στην καρδιά.
Στο λευκό μου φανελάκι αυτό το αηδόνι
τώρα ανοίγει τα φτερά.