Απελπισμένος βρίσκομαι,
κλαίγω κι όλο δακρύζω.
Πήρα γυναίκα άπιστη
και σαν τρελός γυρίζω.
Με άλλον ξεμυαλίστηκε
και μένανε αρνήστηκε,
μου άφησε και τα παιδιά
κλαίουν κι αναστενάζουν
κι είναι απαρηγόρητα
μανούλα μου φωνάζουν.
Τι σου 'φταιξα ο δυστυχής
άσπλαχνη για να μ' αρνηθείς,
δεν πόνεσ' η καρδιά σου
ούτε και τα παιδιά σου.
Τώρα θα γίνω ασκητής
κι εσύ το κρίμα μου να βρεις,
ν' ακούω μόνον τα πουλιά,
να 'χω αυτά παρηγοριά.
Εσύ μανούλα μου γλυκιά
να μου κοιτάζεις τα παιδιά,
δεν μπορώ να τα βλέπω
πια γιατί μου καίουν την καρδιά.
Τώρα θα πάρω αχ! Τα βουνά,
τα έρημα τα δάση
γιατί και τ' αχειλάκι μου
ποτέ δε θα γελάσει.