Εγώ 'μουνε που σ’ αγάπουνα και με περιφρονούσες
τώρα πονείς και 'γώ γελώ, όπως και συ εγελούσες.
Ανάθεμά σε 'σέ και 'μέ και πάλι εσέ και 'μένα
κι ακόμα άλλη μια φορά και όχι κακό για 'μένα.
Εσένα βγαίνει σκότωμα και 'μένα βγαίνει σφάμα
για δεν εκαταλάβαμε εις τον έρωντά μας πράμα.
Κάνω κατάρα να σε ιδώ στον έρωτα ζητιάνα
και να 'χεις μόνο σύντροφο τον πόνο και το κλάμα.
Πάρε τσ’ ελπίδες από 'μέ όπως και 'γώ τσι πήρα
κι ας πω πως έπαιξα χαρτιά κι έχασα την παρτίδα.