Μια στενοχώρια που έχω απόψε,
απ’ την καρδιά μου βγαίνει καπνός.
Τα δάκρυά μου πώς να τα κόψω,
σε σένα τρέχει ο λογισμός.
Αχ, θα με φάει η στενοχώρια
που ’μαστε χώρια, που ζούμε χώρια.
Γιατί σε παίρνουν από κοντά μου
και κομματιάζονται δύο καρδιές,
και κάνουν λύπη κάθε χαρά μου
χωρίς να φταίω, χωρίς να φταις;
Αχ, θα με φάει η στενοχώρια
που ’μαστε χώρια, που ζούμε χώρια.
Πώς θα μπορέσω να συνηθίσω
σ’ αυτή τη μαύρη τη μοναξιά;
Πού θα ξανάβρω σ’ αυτό τον κόσμο
σαν τη δική σου χρυσή καρδιά;
Αχ, θα με φάει η στενοχώρια
που ’μαστε χώρια, που ζούμε χώρια.