Γόησα μποέμισσα εξηγείσαι σ’ όλα,
μπεσαλού, νοικοκυρά με καρδιά χρυσή,
του Θεού τα δώρα τα `χεις μονοπώλιο
κούκλα μου εσύ.
Με πονάς, με σέβεσαι, με υπολογίζεις
κι αν θυμώνω πού και πού, λέξη δε θα πεις.
Όταν έχω βάσανα δίπλα μου δακρύζεις
και με τρόπο όμορφο με παρηγορείς.
Μόνο πάψε να μου λες πως δε θα σε πάρω,
άλλο τέτοιο θησαυρό πού θα τονε βρω;
Μη φοβάσαι άνθρωπο, μη φοβάσαι Χάρο,
θα σε κάνω ταίρι μου, θα σε παντρευτώ.